ทำไมต้องแบ่งว่า ทำงานกี่วัน หยุดกี่วัน นี่คือคำถามตอนที่แวนได้อ่านบทความเกี่ยวกับกลยุทธ์การจัดเวลางานแบบใหม่ให้พนักงานของบางองค์กร ทำไมบางคนถึงทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์ได้โดยไม่รู้สึกทุกข์ ในขณะที่บางคนไปทำงานแค่วันเดียว ก็อยากจะลาป่วยซักสิบวัน สมมติฐานหนึ่งที่เป็นไปได้อย่างมากว่าสิ่งที่แบ่งแยกระหว่างคนที่โหยหาวันหยุด กับคนที่ทำงานทุกวันได้โดยไม่คิดจะหยุด คือ ‘มุมมอง’ ต่อกิจกรรมที่เรียกว่างาน จากการสังเกตตัวเองและคนอื่นที่รู้สึกคล้ายกัน
การทำงานคือการใช้ชีวิตทุกๆวัน วันไหนไม่ได้ทำสิ่งที่คนอื่นเรียกว่างาน จะรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไปซักอย่างและไม่เคยโหยหาวันพักร้อน หรือหากต้องไปพักร้อน ก็ยังไม่วายหอบหิ้วงานไปทำด้วย แต่บางคนที่ไม่ได้มีความสุขกับงาน จะแบ่งแยกโดยอัตโนมัติว่าอันไหนคืองาน (ทำแล้วทุกข์) กับการพักผ่อน (ทำแล้วผ่อนคลาย) คนกลุ่มนี้น่าสงสารที่สุด เพราะขาดทุนเวลาชีวิตวันละหลายชั่วโมง แต่เข้าใจว่าแต่ละคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเองในการทนอยู่กับสิ่งที่ไม่มีความสุข แต่ข้อแนะนำคือ “อย่าหยุดค้นหา” ค่ะ ในเมื่อบางคนมีรายได้ด้วย มีความสุขไปด้วย แถมยังสร้างอะไรดีๆให้โลกใบนี้ได้ด้วย แสดงว่าสิ่งนี้มันมีอยู่จริงค่ะ และคุณก็มีสิทธิ์ที่จะได้มันมาเช่นกัน อย่าหยุดค้นหาค่ะ
コメント